A-ha – 17.11.2009

19 listopada 2009
czwartek, godz. 00:50

No i doczekałam się. Spełniło się moje kolejne koncertowe marzenie. Takie przez duże M, z czołówki koncertowych marzeń. I to w dodatku u mnie, na moim terenie, w moim mieście. A-ha przyjechało do mnie, skutkiem czego po raz pierwszy odwiedziłam obiekt o nazwie Atlas Arena. Obiekt całkiem duży, choć nie ogromny, ze sprawnie działającymi licznymi szatniami i toaletami (chociaż może miałam tylko szczęście) i z zakamuflowanymi wejściami na płytę. Zostawmy jednak Arenę, godzinną obsuwę, cyrk z Eventimem i skupmy się na muzyce.
Wiele osób narzekało na support. Faktem jest, że nie potrafię znaleźć nic, co by łączyło zespół Afromental z A-ha (sam Afromental zresztą również nie potrafi), ale muszę przyznać, że na scenie prezentują się całkiem przyzwoicie. Z tym, że to nie jest gatunek muzyczny, który lubię, że każda piosenka brzmiała tak samo, że gdy „śpiewali” po polsku i tak trudno było rozpoznać język i ogólnie nie pasowali do tego wieczoru. Trzeba było to po prostu przeczekać.
Koncert A-ha był natomiast dokładnie taki, jak się spodziewałam. No, prawie. Nie wiem czemu, ale nie przeżyłam go tak, jak myślałam. Może właśnie dlatego, że dokładnie wiedziałam jaki będzie. Znałam setlistę z koncertu, który odbył się półtora tygodnia wcześniej i okazało się, że w Łodzi nie uległa zmianie. Zaletą tej sytuacji było to, że mogłam się wcześniej przygotować do „rejestrowania” i nie ucinać początków piosenek (albo ucinać mniej). Żałuję tylko, że nie grają „Minor earth, major sky”, które uwielbiam. Grają za to „Velvet”, które uwielbiam także, więc coś za coś. Trzeba przyznać, że stare kawałki brzmią na koncercie rewelacyjnie, o wiele lepiej niż na płytach. Są mocniejsze, bardziej elektroniczne, bardziej porywające. Nic dziwnego, że zawsze wolałam słuchać „How can I sleep with your voice in my head?” niż którejkolwiek z płyt z lat 80tych. Do tego fajne wizualizacje, „dmuchany zespół” i „malowanie” na ekranie – drobne elementy nie przesłaniające muzyki. To nie było wielkie, „nabuzowane” show, zresztą nikt kto choć trochę w życiu słuchał A-ha chyba się takiego nie spodziewał. To był występ taki, jak muzyka A-ha. Prosty i ładny, bez fajerwerków, ale z fajnymi smaczkami. Jak miło było wreszcie być na normalnym, kulturalnym koncercie, na którym nie trzeba walczyć o życie.
I te garnitury (zamiast koszulek i jeansów) – ahhhhhhhhh! A 😉

P.S.
1. The Sun Always Shines On TV
2. Riding The Crest
3. The Bandstand
4. Scoundrel Days
5. Stay On These Roads
6. Manhattan Skyline
7. Hunting High And Low
8. The Blood That Moves The Body
9. I Dream Myself Alive
10. And You Tell Me (acoustic)
11. Velvet (acoustic)
12. Train Of Thought
13. Sunny Mystery
14. Forever Not Yours
15. Shadowside
16. Summer Moved On
17. Foot Of The Mountain
Encore:
18. Cry Wolf
19. Analogue
20. The Living Daylights
21. Take On Me


autor: // Last.fm
19.11.2009, godz. 00:50, czwartek
Kategoria: Galeria + Relacje

Poprzedni Post
«
Następny Post
»