Hooverphonic – 06.10.2019

Przyznaję, straciłam Hooverphonic z oczu na dobrych kilka lat. Ponieważ byłam wielką fanką „The Magnificent tree” i „Hooverphonic presents Jackie Cane”, a dwa koncerty w Fabryce Trzciny zrobiły na mnie duże wrażenie, ciężko zniosłam odejście Geike Arnaert, a jeszcze ciężej zastąpienie jej Noemie Wolfs. Utwory z „The Night Before” i „Reflection” nie posiadały już tamtej trip-hopowej magii, ani też mnie nie porywały. W końcu pogodziłam się z tym, że zespół woli pójść bardziej w stronę „The World is mine” niż „Mad about you” i właściwie przestałam śledzić ich karierę. Umknęła mi nawet cała płyta „In Wonderland”, choć zarejestrowałam fakt odejścia Noemie i deklarację zespołu, że teraz zamierzają współpracować z różnymi wokalistkami. Tym bardziej się zdziwiłam gdy odkryłam kolejną płytę, którą przespałam – „Looking for stars”, nagraną – a jakże – z nową wokalistką, Luką Cruysberghs. Wygląda na to, że się jednak panom odwidziało. Gdy ogłoszono koncert, byłam nawet ciekawa, więc postanowiłam dać im jeszcze jedną szansę, nie nastawiając się absolutnie na nic. I może to był właśnie klucz, bo płyta całkiem mi się spodobała. Zawiera kilka totalnie nie Hooverphonicowych piosenek, które brzmią wręcz młodzieżowo (tzn. to taka młodzieżowa muzyka patrząc przez pryzmat zbliżającego się do 50-tki autora), ale i kilka po prostu ładnych kompozycji. A Luka, tycia 19-latka (!!!), która poznała Aleksa Callier dzięki udziale z belgijskim „The Voice”, to wypadkowa pomiędzy Noemie a Geike – trochę mniej charyzmy niż Noemie, ale i mniej słodko-gorzkości Geike. Swoiste coś, co Luka posiada w głosie, to subtelny, tylko czasami słyszalny smutek. I tym wkupiła się w moje łaski. Tym oraz swoją delikatnością. Na żywo prezentuje się równie naturalnie. Gdy pojawiła się na scenie, ledwo ją zauważyłam, taka jest malutka. Wokalnie jednak, jak to się mówi, daje radę. Biorąc pod uwagę jej bardzo młody wiek, pewnie zabawi w zespole jeszcze krócej niż Noemie, ale czego się w tym czasie nauczy, to jej. A póki co, my możemy posłuchać utworów Hooverphonic z jej udziałem. Pierwsze skrzypce na koncercie gra jednak Alex Callier. To on jest mózgiem całego przedsięwzięcia i on jest wodzirejem. Wokalistka śpiewa i ładnie wygląda, ale to on niejako prowadzi cały koncert, wygłaszając swoje monologi, a mówi niemało. Chociażby o tym, że miał kiedyś polską dziewczynę, Kasię Wilk, która była skomplikowana, zazdrosna i złamała mu serce, albo o tym, że na koncercie w Polsce w 1996 roku, obsługa klubu zaproponowała mu drinka o 10-ej rano, lub o tym, że w jego rodzinnym mieście przyjezdnych wita 5 brzydkich budynków, ale kiedy on widzi te budynki wie, że jest w domu.
Setlisty zespołu są słabo uzupełniane w necie, więc muszę przyznać, że nie byłam przygotowana, a set, który zaprezentowali, diametralnie różnił się od tego, na którym bazowałam. Ale dobrze, że się różnił, bo dzięki temu usłyszałam więcej piosenek z nowej płyty, a przecież to ją promuje trasa („Concrete skin”, „Lethal skies”, „Horrible Person”, „Romantic”, „Sleepless”, „Uptight”, „Looking for stars”). Zdarzyły się też niespodzianki („Stranger” i przede wszystkim moje ukochane „Sometimes”). Nie zabrakło topowych utworów z czasów Noemie – „Anger never dies”, „The night before” czy „Heartbroken” i szlagierów z czasów Geike z „Mad about you”, „Vinegar & Salt” i „Eden” na czele. Zupełnie zapomniałam jak fajnie Hooverphonic potrafi porwać podczas „Jackie Cane” (ach, ten Raymond i jego gitara), a totalnym odkryciem było dla mnie „Badaboum” z fantastycznym bitem na początku, które Luka wykonała w duecie z gitarzystą – niestety nazwiska nie przytoczę. W każdym razie chłopak był tak fajny, zdolny i tak świetnie poradził sobie z utworem Aleksa, że to on powinien w przyszłości zostać następnym głosem Hooverphonic. Setlista była wyjątkowo długa – aż 24 piosenki, z czego 2 bisy. Gdy Alex spytał czy na koniec chcemy coś dużego z orkiestrą czy coś spokojniejszego, publika odpowiedziała: „both!”. I dostaliśmy „both” w postaci „Sometimes” i „Long time gone”. Dzień wcześniej wrocławianie tego nie mieli… To znaczy podobno nie mieli, bo internety twierdzą teraz inaczej… I tak koniec końców to był bardzo przyjemny wieczór. Bez wielkich uniesień, ale miło było po latach ponownie spotkać Aleksa i Raymonda.