Utwory 2022

---

Vanguard – “Ragnarök”
Ok, może trochę naciągam fakty, bo utwór ukazał się w 2021 roku, ale na płytę trafił dopiero w 2022, jednakże dla mnie to wystarcza by trafił do tego zestawienia. Z „Ragnarök” jest trochę jak z piosenką o mchu (Ashbury Heights) z 2021 roku – Spotify podrzucał mi ją tak często, że w końcu powiedzmy, że ją polubiłam. Powiedzmy, bo nie uważam jej za wybitne dzieło futurepopowe. Ot, piosenka jakich wiele. Ale jakoś tam wchodzi do głowy. Ma wszystko to, co taki utwór powinien mieć – dobry, elektroniczny motyw, duży bit, fajną zwrotkę i nośny refren.

---

Nouveau Arcade – “Die on me now”
To utwór z gatunku tych, które mogłyby lecieć w nocnym klubie i do których można robić striptease. Przestrzenna perkusja, mocna gitara i dopełniająca dzieło elektronika. Zmysłowy, ejtisowy feeling i mamy bardzo przyjemny kawałek.

---

U.S. Girls – “So Typically Now”
Wygląda jak Lady Gaga (tylko bez przebieranek), śpiewa jak Kylie Minogue – to właśnie Meghan Remy, ukrywająca się pod pseudonimem U.S. Girls. Meghan nagrała piosenkę, która jest po prostu miła i przyjemna. Coś wesołego, słodkiego i nieco plastikowego. Przyjemny, nie za szybki, nie za wolny, electropopowy kawałek, łatwo wpadający w ucho. Jeden z tych, nad którym nie ma co debatować. Po prostu jest i jest ok.

---

Kilo Kish – “Dead Fantasy”
Bardzo nieoczywista piosenka, wręcz trochę przypadkowa, bo zdaje się, że podrzucona mi przez Spotify na jakiejś utworzonej przez algorytm playliście. Ale to im się udało. Utwór mnie zaciekawił. Może nie słuchałam go jakoś namiętnie, ale uważam go za arcyciekawy. Sposób w jaki jest skonstruowany, w jaki jest wykonany, w jakie dźwięki został ubrany, wydaje mi się bardzo świeży i inspirujący. Z jednej strony mamy tu nieco zachrypniętą melorecytację Kilo Kish, z drugiej lekką i zwiewną wokalizę Miguela, co razem tworzy ciekawy kontrast. Utwór ma w sobie cudownie ciążący mrok, a jednocześnie jest bardzo gładki i sączy się niespiesznie, jakby od niechcenia. Ma tylko jedną wadę – jest za krótki.

---

Blood Red Shoes – “Morbid Fascination”
Kawałek, w którym dominuje mocna gitara i perkusja, ale nie pozbawiony elektroniki. Ta jest tu jedynie wspomagaczem, który sprawia, że brzmienie staje się bardziej skrzekliwe i wżerające się w mózg. Niski, zmysłowy głos Laury-Mary Carter niesie nas leniwie przez zwrotkę, by stać się słodko-gorzki w refrenie. Bardzo mi się ten głos podoba, bo ja lubię niskie, kobiece głosy. Do tego melodia jest z gatunku, jakie lubię – wpadająca w ucho, niby łatwa i prosta, ale ma coś w sobie. Całkiem mocny, rockowy numer ze świetnym motywem wiodącym. “Silence never felt so cruel”

---

Faderhead – “You Can’t Sit With Us”
Pięknie ciężki i mroczny utwór, którego nie powstydziłby się Combichrist w swoich elektronicznych czasach, a może nawet i teraz. Faderhead dorzucił oczywiście od siebie chwytliwy motyw i tak to wszystko ładnie posklejał, że utwór z jednej strony ocieka potężnie brzmiącą elektroniką, z drugiej nie przytłacza. Jak zwykle złoty środek. I jeszcze świetnie się rozwija, a do tego ma doskonały, zgrabny tekst. Jak dla mnie parkietowy wymiatacz.

---

Rammstein – “Armee der Tristen”
Ależ to jest wspaniałe! Tego obłędnie elektronicznego wstępu mogłabym słuchać godzinami. Jak ja się cieszę, że tym utworem Rammstein zaczyna koncerty z drugiej części swojej stadionowej trasy. Idealny początek płyty, idealny początek koncertu. Marzy mi się jakiś remix, który wydłużyłby to intro o kilka minut. Póki co jednak pozostaje mi wersja koncertowa, w której początek jest cudownie wyciągnięty. To elektroniczne, hipnotyzujące pulsowanie doskonale potęguje napięcie. Potem wchodzi melodia i nieśpieszny rytm i otrzymujemy utwór, który z jednej strony jest bardzo Rammsteinowy, a z drugiej stanowi powiew świeżości – chyba właśnie dzięki temu pulsowaniu i dość powolnej, motorycznej, acz konkretnej sekcji rytmicznej. Moim zdaniem to chyba najbardziej elektroniczny utwór w całej dyskografii zespołu. Do tego bardzo zgrabny, ironiczny tekst i chwytliwy okrzyk “Komm mit!” i mamy doskonałość.

---

Rammstein – “Adieu (RMX by Andrea Marino)”
Ostatnia płyta Rammsteina ma nie tylko genialne otwarcie, ale i genialne zakończenie. “Adieu” to utwór piękny i majestatyczny o głębokim, chwytającym za gardło i serce tekście. Widzę oczami wyobraźni jak śpiewają go na stypie podpici biesiadnicy. Ale oprócz tego, że jest doskonały w podstawowej wersji, doczekał się również bardzo zacnego remiksu. W tym wydaniu to parkietowy szlagier. Jest dość lekki, ale mocno skoczny i jest to remix z gatunku, które lubię – wyciąga z piosenki to, co najlepsze, pokazuje ją w innym świetle, ale nie sili się na nie wiadomo co i nie próbuje zamordować oryginału. Na pierwszym planie wciąż jest melodia i wokal Tilla. Jak dla mnie absolutny top Rammsteinowych remiksów, obok “Deutschland” Richarda Z. Kruspe i “Mein Teil (you are what you eat edit remix by Pet Shop Boys)”. Czekam aż usłyszę na jakiejś imprezie 😉