De/Vision & M.I.N.E. – 26.01.2019

Jestem ukontentowana. Mogę słuchać miliona różnych wykonawców, chodzić na koncerty chilloutowe, alternatywne czy taneczne, ale jednak chyba już zawsze będę wracać do klasyków synthpopu. Bo zawsze bardziej ceni się tę muzykę, z którą związane są jakieś wspomnienia, a moje wspomnienia to łódzkie depoteki i SDGE. W pewnym momencie miałam przesyt, ale teraz z sentymentem wracam do tamtych czasów. Dlatego nie ma się co dziwić, że na widok Marcusa Meyna, Steffena Ketha i Thomasa Adama uśmiech nie schodził mi z twarzy.
Tym razem Marcus wystąpił w Progresji ze swoim nowym projektem – M.I.N.E., czyli z takim Camouflage tylko z dwoma innymi panami zamiast Heiko i Olivera. Płyta mnie nie porwała, ale i nie odepchnęła, natomiast na żywo bardzo przyjemnie mnie zaskoczyła. Pewnie to efekt działania samego Marcusa, którego na scenie po prostu uwielbiam. To taki Gahan bez zadęcia. Chociaż czy jeszcze widzę w nim Gahana? Oj, chyba tym razem ani razu nie miałam takiego skojarzenia. Muzycznie nowe trio Marcusa wypada o wiele mocniej niż na płycie. Chociażby takie „Meormy” – w wersji studyjnej jest taneczne, ale na koncercie to istna petarda. Swoją drogą to taka młodsza siostra „Anywhere” De/Vision. Typowo synthpopowy „The One” czy „If…” z ostatniej płyty Camouflage też zabrzmiały bardzo ładnie i soczyście. Największy entuzjazm wywołało jednak „Shine” i „The Great Commandment” z repertuaru macierzystej kapeli Marcusa. Na bis, bo takowy też był, pojawiła się niespodzianka – przearanżowana wersja „Suspicious love”. Koncert trwał mniej więcej godzinę i czułam się po nim niemal tak, jakbym już zobaczyła główną gwiazdę wieczoru. Było naprawdę świetnie.

 

No ale główną gwiazdą było jednak De/Vision. Przyjęłam ich ze szczerym uśmiechem na twarzy, ale chyba już z nieco mniejszą ekscytacją. O ile płyta M.I.N.E. mnie nie zachwyciła, ale na sam widok Marcusa mój poziom ekscytacji nagle podskoczył, o tyle De/Vision widziałam już tyle razy, że chyba po prostu przyjmuję ich spokojniej. Chociaż na D/V stałam bliżej (chyba najbliżej ze wszystkich ich koncertów), to na początku miałam gorszy widok, przez co non stop walczyłam z wystającą głową przede mną i nie byłam w 100% skupiona na koncercie. Nie mniej jednak ruszałam się cały czas i o dziwo chyba najżywiej spośród moich sąsiadów. Steffen i Thomas zaczęli tak, jak się spodziewałam – od „Not in my Nature”. Czyli doskonale (tylko ta głowa przede mną…). Później singlowe „They won’t silence us” i pierwsza prawdziwa bomba, rozkręcająca publiczność -„Rage”. Następnie spokojniejsze „Essence” – do tego momentu pamiętałam setlistę. A po „Essence”, tym razem jakby troszkę mniej dynamiczne „Brothers in Arms” – po raz pierwszy wyczekane i wysłuchane przeze mnie w sposób świadomy na koncercie. Później miała się zacząć ta mniej interesująca część setu, o ile bazować na grudniowej setliście z Oberhausen, czyli utwory z dwóch ostatnich płyty przeplatane kilkoma starszymi. Myślałam, że będzie nudnawo, a tymczasem po „Synchronize”, zabrzmiało „I regret” i to w wersji, która bardziej przypominała albumowy oryginał, tylko koncertowo podrasowany, niż J.A.B remix. Nie pamiętam jak to ostatnio brzmiało live, ale ponieważ najczęściej słucham remiksu, była to dla mnie bardzo miła odmiana. Było mi całkiem dobrze, a wtedy zupełnie niespodziewanie panowie zagrali „I’m not dreaming of you”, przy którym totalnie się rozpłynęłam. Zupełnie nie rozumiem czemu ta piosenka tak na mnie działa, ale mam wrażenie, że jest nośnikiem wszystkich moich depotekowych wspomnień z najlepszych czasów. Wzdycham i się przy niej wzruszam. Dalej kolejna sentymentalna podróż – „Blue Moon” przechodzące w „Dinner without Grace”. Następnie zapychacz w postaci „Where is the Light” i kolejny, w dodatku potrójny cios – „Time to be alive”, przechodzące w „Try to forget” i „Your hands on my Skin”, czyli kolejne depotekowe szlagiery. Na zakończenie podstawowego setu Steffen i Thomas zaserwowali wolniejszy, choć wcale nie spokojniejszy „Storm is Rising”. Rozochocona i rozśpiewana publika przez kilka minut skandowała nazwę zespołu, zanim De/Vision wyszli na bis. Najpierw zagrali przyjemne dla ucha „Under heavy Fire”, a na zakończenie mocne „Flavour od the week”.
Fajnie, że po raz pierwszy naprawdę mogłam obserwować całego Steffena (od pewnego momentu koncertu łącznie z butami) i jego Steffendancing. Jego ruchy na scenie są zdecydowanie spokojniejsze niż Marcusa, a i w stosunku do publiczności zachowuje się bardziej powściągliwie, ale nie ujmuje to w niczym koncertowi. Po prostu występ M.I.N.E. i występ De/Vision to trochę inna, choć równie fantastyczna energia i bardzo się cieszę, że mogłam ich zobaczyć na jednej scenie.