burn Selector Festival 2011

11 czerwca 2011
sobota, godz. 19:17

Od trzech lat pierwszy weekend czerwca należy do Krakowa i Burn Selector Festival, który chyba już na stałe wpisał się do imprezowego kalendarza. Choć tegoroczny skład nie rzucił mnie na kolana, było przyjemnie. Mimo całej sympatii, jaką darzę najbliższy mojemu gustowi muzycznemu festiwal Alter Artu, nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że z roku na rok jest nieco gorzej. Pierwsza edycja należała do trzech fenomenalnych zespołów, z których akurat wtedy każdy wydał trzecią, znakomitą płytę – Fischerspooner, Franz Ferdinand i Royksopp. Druga edycja to mniej gorący, ale raczej zasłużeni i poważani artyści – z jednej strony legenda sceny klubowej (Faithless), z drugiej legenda muzyki spod znaku loungu i jej bogate instrumentarium (Thievery Corporation), a do tego idol nastolatków (Calvin Harris). Tegoroczna edycja ściągnęła wykonawców, których najnowsze nagrania pochodzą z zeszłego roku (Klaxons, Crystal Castles), sprzed dwóch lat temu (La Roux) lub też właśnie wydali best of (Ladytron). Niewiele tak naprawdę gorących nazwisk na chwilę obecną. Do tego dwóch wielkich nieobecnych, na których koncerty wiele osób czekało. Mówię o Fenech-Soler, których występ musiał zostać odwołany z powodów zdrowotnych wokalisty, oraz o Sebastianie, który nie doleciał. Zamiast tego pierwszego wystąpiła Novika, zamiast drugiego DJ set zagrał Andy Butler z Hercules and the Love Affair.
Tegoroczny Selector to przede wszystkim festiwal wykonawców, którzy brzmią lepiej na żywo niż na płytach. Does it offend you, Yeah? płytowe i koncertowe to jak dwa zupełnie różne zespoły. Na albumach słyszę z jednej strony nudnawe gitarowe piosenki, z drugiej zdarzają się ściany dźwięków i wrzaski. Dopiero wykonanie live nadaje tej muzyce mocy, bliskiej szaleństwu. Szał na scenie, szał pod sceną.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

 

Podobnie rzecz ma się z Crystal Castles, z tą może tylko różnicą, że u nich hałas jest i tu, i tu. Wiadomo jednak, że odpowiednio nagłośniony robi większe wrażenie. Sam jednak koncert Crystalsów wiele osób rozczarował. Brakowało trochę energii sprzed dwóch lat. Żywiołowa i charyzmatyczna Alice Glass najwyraźniej odstawiła przynajmniej część zakazanych substancji i zaprezentowała się w wydaniu niemal grzecznym. Owszem, skakała i krzyczała, ze dwa razy tradycyjnie rzuciła się w publiczność, ale nie robiło to już takiego wrażenia, jak podczas ich pierwszego, zupełnie nieoświetlonego i tajemniczego koncertu na Open’erze. Może po prostu wszystko, co bardzo wyraziste, w końcu się nudzi?

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

 

Chyba najgorętsza wokalistka ostatnich miesięcy z całego zestawu Selectorowych wykonawców – Katy B – dała przyzwoity występ, prezentując się przy tym od strony wokalnej lepiej niż na płycie. O ile debiutancki krążek tej młodej Brytyjki, „On a mission”, mnie nie porwał, nie przynosząc ani odkrywczych aranżacji ani wpadających w ucho melodii, o tyle koncert zachęcił mnie do jej ponownego przesłuchania. Katy miała dobry kontakt z publicznością i fajnie ruszała się do swoich dubstepowo-popowych kawałków, z których najbardziej na żywo podobał mi się kołyszący „Easy please me”. Do tego wyglądała całkiem smakowicie – będąc dziewczyną o normalnych kształtach dumnie prezentowała swoje krągłości w jednoczęściowym kombinezonie z krótkimi spodenkami.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

 

Największym chyba jednak zaskoczeniem był dla mnie koncert Hercules and the Love Affair. Muzyka nie cichła ani na chwilę a trójka barwnych wokalistów pod wodzą Andy’ego Butlera ani na moment nie zastygała w bezruchu. Pani w tunice z napisem „On Off” – pochodząca z Wenezueli Aerea Negrot, prezentowała szeroki wachlarz umiejętności wokalnych, od niskich, niemal męskich aż po wysokie, operowe rejestry, skacząc przy tym, wierzgając nogami i biegając po całej scenie. Jej ekspresja, a zwłaszcza mimika twarzy nasuwała mi skojarzenia z Grace Jones. Mała kobietka z czupryną krótkich, kręconych włosów, o piskliwym głosiku i nieco androgynicznej urodzie – Kim Ann Foxman, wyglądała jak żywcem wyjęta z lat 80tych, prezentując na sobie pasiasto-groszkową, męską koszulę i zabójczo kolorowe getry. Wreszcie był też pan w turbanie na głowie – Shaun Wright, który przez cały występ dawał pokaz najprawdziwszego, gejowskiego i pachnącego Nowym Jorkiem vogue’a. Ten koncert pozwolił nam poczuć klimat nieustających nowojorskich imprez. Za sprawą piosenek utrzymanych w stylu disco, przenosił nas w czasie do lat 70tych, by za chwilę, bardziej house’owymi dźwiękami wstrzelić nas w lata 80te. Na płytach nie rusza mnie to w ogóle, na żywo zaś tak powala energią, że nie sposób ustać w miejscu. Moim zdaniem najbardziej klimatyczny występ festiwalu. I być może nawet najlepszy.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

Warto również wspomnieć o mocnym polskim akcencie na festiwalu, w postaci zespołów Rubber Dots, Kamp!, Oszibarack & Igor Boxx, Rebeka i Bartek Szczęsny. Wszyscy zaprezentowali się na wysokim poziomie i godnie reprezentowali rodzimą scenę elektroniczną.

Czas wreszcie na największe gwiazdy festiwalu.
Chłopaków z Klaxons miałam okazję oglądać w moim rodzinnym mieście kilka lat temu. Już wtedy zaskoczył mnie szał, jaki wywołują u nastolatków. Tym razem nastolatków i szału było o wiele, wiele więcej. Bo i panowie przearanżowali nieco swoją muzykę i z nu-rave’u przeszli do bardziej rockowych i dzikich brzmień. Było mocno, głośno i szybko. Nastąpił też u nich zdecydowany progres koncertowy – brzmieli po prostu lepiej. Nie jestem jednak fanką ich utworów, dlatego cieszyłam się wręcz, że są one takie krótkie. I w ostateczności nie powalili mnie swoim występem, choć uważam, że zagrali całkiem nieźle.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

 

Niestety jeden z dwóch wykonawców, w którym pokładałam nadzieje – Ladytron – również mnie nie porwał. Miałam wrażenie, że nie wszystkie dźwięki są dobrze słyszalne. Poza tym wydawało mi się, że było wręcz pusto. Energii też było mniej – i to może nie tyle ze strony zespołu, co publiki, bo jednocześnie Helen i Mira były o wiele bardziej ruchliwe niż na koncercie podczas Free Form Festival. Helen właściwie więcej stała przy mikrofonie niż przy klawiszach. Zdarzyło jej się kilka razy machnąć rękoma, położyć je na biodrach a także przytupnąć. A przy każdym gwałtowniejszym ruchu jej gęste, perfekcyjnie ułożone, długie tym razem włosy pięknie falowały. Zdecydowanie mogłaby ich użyczać do reklam. Z kolei Mira podczas swoich utworów również opuszczała stanowisko i z mikrofonem w dłoni przechadzała się po scenie. Natomiast podczas jednego z najnowszych utworów, „White Elephant” mogliśmy oglądać jej piękny uśmiech, gdy publiczność zaczęła klaskać w rytm piosenki. Zawsze mam jednak wrażenie, że cała czwórka wstydzi się nieco występów na żywo.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

 

Za to główna gwiazda festiwalu, La Roux, mnie nie zawiodła, choć koncert był nieco inny, niż się spodziewałam. Wszystkim dziewczętom, które spędziły pół dnia próbując doprowadzić grzywkę do pionu, zapewne zrzedła mina, gdy na scenę wbiegła zupełnie zwyczajnie uczesana Elly Jackson. Nie tylko fryzura, ale i strój wokalistki był dość skromny – czarna koszulka plus czarne rurki a do tego złota kamizelka oraz na początku płaszczyk, a na końcu koncertu złota kurtka. Poza tym Elly była o wiele bardziej ruchliwa niż się spodziewałam. Skakała po scenie i tańczyła, a rusza się bardzo fajnie. Oldschoolowo, powiedziałabym. Niby nic takiego, a jednak biła od niej jakaś dojrzałość i subtelna kobiecość. Do tej pory Elly jawiła mi się jako nastolatka (choć wiem, że nastolatką nie jest), teraz natomiast ujrzałam kobietę. Obawiałam się, że będzie na scenie wyobcowana, przeżywająca swoje utwory tak, jakby obok nie było nikogo. Ona jednak dzieliła się swoimi emocjami z publicznością, mówiła do niej, zachęcała do zabawy i dziękowała za bardzo ciepłe przyjęcie, wyznając, że obawiała się trochę tego występu, ale teraz na pewno chce wrócić przy okazji promocji nowej płyty. Elly zagrała chyba wszystkie utwory z debiutanckiej płyty plus „Saviour”, znane mi lepiej jako „Finally”, nagrane w duecie ze Skreamem! na jego album „Outside the box” oraz na bis genialny cover Rolling Stone’sów „Under my Thumb”, który był najmocniejszym momentem całego występu. Nie zabrakło oczywiście singlowych „I’m not your toy”, który zagrany dość wcześnie rozruszał publiczność, „Quicksand”, „In for the kill” oraz wieńczącego show, rozpoczynającego się wydłużonym intro „Bulletproof”. Wokalnie Elly też moim zdaniem dawała radę, czy śpiewając nisko, czy wchodząc w swoje charakterystyczne wysokie rejestry. Najbardziej popowy koncert podczas całego festiwalu, choć bardzo delikatny i grzeczny w porównaniu z większością pozostałych i najbliższy studyjnemu brzmieniu znanemu z albumu, jak najbardziej można zaliczyć do udanych.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

If you can see this, then you might need a Flash Player upgrade or you need to install Flash Player if it’s missing. Get Flash Player from Adobe.

I tak minął tegoroczny Burn Selector Festival. Nie było moim zdaniem wielkich nazwisk, a te, które były momentami minęły się ze swoim czasem (vide The Orb, których występ był spóźniony o jakieś 10 – 15 lat oraz La Roux, której sporo osób spodziewało się rok temu). Poza tym nie było także umywalek, herbaty (?) oraz… tłumów. Właściwie podczas każdego koncertu, może tylko za wyjątkiem Klaxons i Crystal Castles, dało się bez większych problemów podejść pod scenę. Wydaje mi się, że zeszłoroczne występy Faithless i Thievery Corporation zgromadziły więcej widzów.
Festiwal też uzmysłowił mi wreszcie, co liczy się dla współczesnego bywalca tego typu wydarzeń – musi być przede wszystkim głośno i mocno. Potężne bity, soczyste basy i najlepiej jeszcze szaleństwo na scenie – to gwarant szaleństwa pod sceną. Nie liczą się poszczególne piosenki czy płyty, liczy się dobre brzmienie na żywo, bo takie jest w stanie porwać nawet bez znajomości wykonawcy a także wtedy, gdy w wersji studyjnej zupełnie się danej muzyki nie trawi.

 


autor: // Last.fm
11.06.2011, godz. 19:17, sobota
Kategoria: Galeria + Relacje

1 komentarz

#1 Melomanka :
11.06.2011, godz. 19:17

Ech, po tej wzmiance o uśmiechu Miry miałam nadzieję, że został on uwieczniony na zamieszczonym filmie.

Poprzedni Post
«
Następny Post
»