VNV Nation – 10.05.2023

No to widziałam VNV Nation po raz trzeci w Progresji. A przynajmniej trzeci raz pod aktualnym adresem, bo starsze dzieje już mi się zacierają. Tym samym mój koncertowy „tydzień”, który zaczęłam Covenantem, a następnie kontynuowałam na Combichriście, dobiegł końca.
Po wspaniałym „Noire”, który uważam za najlepszą płytę VNV, Ronan wydał w tym roku „Electric Sun”. Właściwie to wydał dopiero co, bo akurat w dzień koncertu Covenanta (czyli 28.04.2023). Poprzeczka była zawieszona bardzo wysoko i niestety przeczucie, że nie uda się jej przeskoczyć, mnie nie myliło. Może muszę się jeszcze z tą płytą trochę oswoić, ale wydaje mi się, że jest to taki typowy twór VNV, pełen zapychaczy i niestety bez ani jednego naprawdę mocnego kawałka. Mało konkretów i mało imprezowych wymiataczy, mimo sporej ilości bitu, rozlane melodie, ale przynajmniej ładne brzmienie. Jednak do koncertowej setlisty bardzo zgrabnie zostały wprowadzone chyba najmocniejsze utwory. Zaczęło się od „Before the Rain” – bardzo typowej piosenki VNV z mocnym początkiem i rozmarzonym refrenem. Do tańca mnie nie porywa, do samego słuchania za mało mi się podoba, ale na koncercie może być. W sumie to całkiem ładne otwarcie. W najmocniejszy fragment koncertu, kiedy poleciały najbardziej nośne przeboje – „When is the future”, „Chrome” i „Control” wpleciono najmocniejszy utwór z „Electric Sun” – „Artifice”. Pod koniec znalazło się jeszcze miejsce dla „Invictus” i „Prophet”, a pierwszą część setu zamknął „Wait”. W sumie nie pamiętam czy na tej płycie są ciekawsze utwory. Oprócz nich było kilka staroci – „Further”, „Homeward” i „Solitary”. Było też kilka zapychaczy – „Sentinel”zapychacze – “Sentinel”, “The Furthest star” i “Resolution”, których nigdy z własnej woli nie słucham, ale które koncertowo wypadają zawsze przyzwoicie. “Raaaaaaaaaaise your heeeeaaaad uuuuuup high” przecież aż się samo prosi o chóralne odśpiewanie, nawet jeśli na płycie brzmi nieco tandetnie. Były wreszcie i ballady – “Illusion” i “Nova”, które podobały mi się na poprzednich koncertach, ale których nigdy dotąd nie nagrałam. Oraz dwa mroczne i absolutnie mocne kawałki z “Noire” – “Immersed”, którego oprawa świetlna mnie zachwyciła (a mój aparat chyba ogłupiła, bo dwukrotnie wyłączył nagrywanie), i na zakończenie “All our sins” zagrane przy akompaniamencie dwóch bębnów. Z setu wypadło natomiast “God of All”, “Primary” – oba słyszałam na żywo, więc przeżyłam – oraz “Beloved”, które wprawdzie też słyszałam, ale tym razem chciałam nagrać. No i był też jeden wielki nieobecny – “Epicentre”. Utwór dla mnie wręcz legendarny, bez którego nie mogła się obyć żadna z wczesnych edycji łódzkiego SDE (Synth Dark Electro party, obecnie SDGE). To był mój pierwszy koncert VNV, gdzie tej piosenki nie było. Z jednej strony szkoda, ale z drugiej – umówmy się, słyszałam ją już na żywo ładnych kilka razy, więc nie będę rwała włosów z głowy. Sam zaś koncert minął szybko i powiedziałabym, mało konkretnie. Nie będę miała z niego jakichś szczególnych wspomnień. Mam wrażenie, że Ronan mniej mówił, mniej pokazywał i mniej się ruszał, a już w 2018 roku mówiłam, że tamten koncert był mniej dynamiczny od tego z 2016. Tym razem nie wziął też od nikogo aparatu ani kamery, żeby porobić zdjęcia i pofilmować ze sceny. Wreszcie – tym razem nie wyszedł po koncercie do publiczności. Nie mniej jednak, ja już to wszystko przeżyłam, więc teraz po prostu stwierdzam fakty. Jakby nie było ponownie przez cały koncert uśmiech nie schodził mi z twarzy i mam nadzieję, że Ronan to widział, bo stałam dość blisko. Nie oczekiwałam po tym koncercie nie wiadomo czego, nie czekałam na zdjęcia ani autografy, nie liczyłam na jakieś wielkie wybuchy ekscytacji. Chciałam jedynie spędzić fajnie czas i potuptać do rytmicznych piosenek, przy których swego czasu sporo się wybawiłam. I to mi się udało.