Laibach – 04.04.2012

Nie znam twórczości Laibacha. Poza „Tanz mit Laibach”, „Achtung”, „The final countdown” i może jeszcze kilkoma utworami jest mi ona naprawdę obca. Owszem, zdarzyło mi się słuchać „WAT” oraz „Volk”, ale bez szczególnego wsłuchiwania się. Dlatego też ominęłam poprzednie występy zespołu w Łodzi. Tym razem jednak dałam się namówić, bo w sumie dawno mnie na żadnym koncercie nie było i odczuwam już z tego powodu pewien dyskomfort.
Trochę wstyd się przyznać, ale spóźniłam się. Jakoś nie chciało mi się wierzyć, że godzina podana na bilecie jest godziną rozpoczęcia koncertu. Na szczęście jednak ominęło mnie jedynie półtorej piosenki. Uderzyła mnie przede wszystkim ilość ludzi – naprawdę cała sala była pełna, aczkolwiek ścisku nie było, więc udało mi się przepchnąć pod samą scenę. Druga rzecz, która zwróciła moją uwagę, to dźwięk. Po koncercie słyszałam różne opinie, ale mnie się podobało. Bardzo. Było soczyście i mocno. Dopiero po kilku utworach dotarło do mnie, że playlista, której wysłuchałam kilka godzin wcześniej, ułożona na podstawie setlisty z koncertu poprzedzającego ten łódzki, nijak się ma do występu live. Owszem, utwory były te same, ale wykonanie na żywo diametralnie różniło się od wersji studyjnych – zwłaszcza w przypadku najstarszych piosenek. Aranżacje były bogate, dynamiczne, ciekawe, bardzo rozbudowane w stosunku do minimalistycznych i bardzo surowych, znanych z początku kariery zespołu. Tak więc nawet jeśli te utwory nie przypadły mi do gustu, w wersji koncertowej słuchało się ich wyśmienicie. Tak naprwdę zaczęłam się skupiać na muzyce dopiero od „Across the Universe”, które było chyba najpiękniejszym momentem koncertu. Gwieździste niebo na telebimie i piękna, delikatnie śpiewająca Mina Špiler, stworzyli przepiękny nastrój. Podobny, choć zdecydowanie bardziej dramatyczny klimat zapanował podczas „America”, gdzie największe wrażenie zrobiła na mnie wizualizacja na samym początku utworu, która pochodziła z filmu „Iron sky” (choć stu procentowej pewności nie mam). Warto w tym momencie wspomnieć, że cała trasa Laibacha, „We come in Peace”, promuje muzykę z tego właśnie obrazu, mającego premierę już pod koniec kwietnia. I choć moja znajomość twórczości zespołu nie pozwalała mi za bardzo rozpoznać nowych utworów i w związku z tym nie potrafię nic o nich powiedzieć (aczkolwiek jeden utwór – ewidentnie nowy – wywarł na mnie duże wrażenie), po koncercie mam ogromną ochotę wybrać się do kina. Wizualizacje zrobiły zatem swoje.
Na koncercie nie mogło oczywiście zabraknąć sztandarowych dancekillerów Laibacha – „The final countdown” i przede wszystkim „Tanz mit Laibach”. Wtórowały im „Alle Gegen Alle” i „Du bist unser”. A po bisie zakończonym „Ballad of a Thin Man” Boba Dylana, zespół wyszedł na scenę jeszcze raz, by odegrać fantastyczne „Das Spiel ist aus”. Wydawało mi się, że to będzie występ prezentujący zlepek dźwięków, a tymczasem okazało się, że odkryłam więcej tanecznych utworów Laibacha, niż podczas ostatnich 10 lat.
Bałam się, że będę się nudziła, że nie będzie mi się podobać, że będę uciekała spod sceny przed drażniącymi dźwiękami albo przed pogo. Tymczasem koncert był naprawdę doskonały. Ogromną siłą Laibacha jest to, że potrafią przearanżować swoje utwory, by brzmiały bardziej „na czasie” i wzbogacić je, by nie tylko odtwarzać to, co kiedyś nagrali, ale by faktycznie grać na żywo. Gdy przyjadą do Łodzi po raz kolejny – pewnie nie będę miała już dylematów czy pójść, czy nie.