Parov Stelar Band – 20.10.2014

Przypomniałam sobie wczoraj pewną krótką wymianę zdań. Szło to jakoś tak:

Max (z szelmowskim uśmiechem od ucha do ucha): Luć!
Ja (uśmiech….): Come back to us!
Max: I promise!
No i wrócili! Spełnili obietnicę. Wprawdzie nie do Łodzi, ale po 3 latach Parov Stelar i jego ludzie ponownie zawitali do Polski, tym razem na dwa pełnoprawne koncerty do Krakowa i do Warszawy. Pełnoprawne czyli jako Parov Stelar Band – z całą oprawą wizualną, z perkusją no i z wokalem na żywo w postaci smakowitej Cleo Panther. Taka właśnie była – cała do schrupania – wystlilizowana na Fridę Kahlo z okładki „Clap your hands”, drobna, zgrabna, z nieziemskimi nogami i doskonałym wokalem.
Zastanawiałam się czy Torwar to jednak nie trochę za duże miejsce dla Bandu, ale okazało się, że wszystkie bilety na płytę zostały wysprzedane. Tuż przed koncertem ostała się jedynie końcówka biletów na sektory (dodam, że miejsca były nienumerowane). Moje obawy o niską frekwencję zamieniły się zatem w obawy o wysoką frekwencję, ruszyłam więc pod halę tak, by odstać godzinę przed wejściem (żeby się za bardzo nie zmęczyć) a potem z pełną świadomością faktu, że nie dałam z siebie wszystkiego w kolejce, zająć miejsce w dwudziestym rzędzie. Jakież jednak było moje zdumienie, gdy dotarłszy do celu zorientowałam się, że jestem… pierwsza! Dosłownie. Nie było nikogo. Jeszcze lepsze było to, że o godzinie zero, która przypadała na 18tą, kolejka obejmowała może 10 osób. Z jednej strony fajnie (wreszcie barierki! choć potem i tak się odsunęłam, bo nie zależy mi na aż takiej bliskości), z drugiej znów powróciły obawy o frekwencję. W końcu jednak Torwar się zapełnił, ale trwało to naprawdę długo. Może to poniedziałek, może październik a może po prostu ludzie traktują takie wydarzenia na luzie, a nie spinają się, tak jak ja.
Sam zaś koncert to było właśnie to, czego oczekiwałam. Muzyka grana na żywo ma jednak ogromną moc. Tak, jak nie byłam zachwycona ostatnią długogrającą płytą Parova, „The Princess”, tak set złożony głównie z utworów z tego krążka zdecydowanie zaliczam do udanych. To, co niespecjalnie mnie ruszało w wersji studyjnej, na żywo sprawiło, że nie mogłam ustać w miejscu. Dodatkowo patrząc jak bawią się na scenie Cleo i Max The Sax nie tylko nie można było oderwać od nich oczu, ale i nie sposób było samemu przestać podrygiwać. To jest naprawdę piekielnie dynamiczna muzyka, tylko musi być głośno – musi być bit, musi być saksofon i musi być trąbka. Parov Stelar idealnie łączy elektronikę z żywymi instrumentami, a takie mieszanki ja naprawdę bardzo, bardzo lubię. A że ma jeszcze talent do pisania chwytliwych melodii, nic dziwnego, że skradł mi serce. I chociaż ze wstydem przyznaję, że jego utwory trochę mi się mylą, a ponieważ ostatnimi laty słucham muzyki bez spoglądania na wyświetlacz/ekran, tytuły średnio potrafię dopasować do melodii, to mimo wszystko rozpoznaję to co znam i lubię. Przede wszystkim porwało mnie „Clap your hands” z tegorocznej EPki, „Catgroove”, które weszło już do grona moich ulubionych utworów Parova i mój zdecydowany faworyt w całej dyskografii Austriaka – „Homesick”, którego prawdę mówiąc w ogóle nie spodziewałam się usłyszeć (bo nie spojrzałam na ostatnią setlistę z Moskwy). Muzyka Parova w wersji live niesie ze sobą niesamowity ładunek pozytywnej energii. Wokół widać było same uśmiechnięte twarze, a i ja wyszłam z koncertu nie tylko uśmiechnięta, ale i spocona. Było fantastycznie.

 

A Max The Sax… ♥