Gary Numan – 25.11.2018

Mój trzeci koncert Gary’ego Numana przyjęłam spokojnie. Nie spodziewałam się, że po raz drugi odwiedzi Polskę w ramach tej samej trasy koncertowej. W końcu ostatnie spotkanie z nim zaliczyłam zaledwie rok temu w Łodzi i wspomnienia mam jeszcze dość świeże. Tak więc owszem, ucieszyłam się na kolejny koncert, ale to nie była dzika euforia. Set był zbliżony do tego łódzkiego, a piosenki jakoś tak szybko mijały jedna za drugą. Było fajnie, ale właściwie wszystko już słyszałam, i to całkiem niedawno. Niestety z setlisty wypadło „Ghost nation” i znów nie doczekałam się „The end of things”. Gary i zespół cały czas prezentują postapokaliptyczny wizerunek pustynnych wędrowców, a i wizualizacje nie uległy zmianie. No ale przecież to ciągle The Savage European Tour, więc czegóż innego można się spodziewać? No ale było przyjemnie, na Garym zawsze jest dobrze. I tak sobie ten koncert płynął dość szybko, a ja czułam się trochę nieobecna (może też dlatego, że stałam chyba dalej niż kiedykolwiek), aż do ósmej piosenki. Po „Pray for the Pain you serve” nagle obok mikrofonu Gary’ego pojawił się drugi, mniejszy statyw. Zamrugałam oczami niedowierzając. Zaraz…zaraz… jak to? Przecież…? Jest listopad, szkoła, to daleka Polska, zwykły koncert, nie festiwal gdzie Gary odbiera nagrodę za (powiedzmy) całokształt twórczości… Czy to możliwe, żeby…?
I wtedy Gary rozwiał moje wątpliwości: „This is my Daughter”, powiedział, a na scenie pojawiła się ona – malutka, drobniutka, ale wyglądająca niezwykle dojrzale – Persia Numan.
Haaaaaaaaaaaaa! Nawet mi to przez myśl mi nie przyszło. Marzyłam o tym rok temu, ale skoro wtedy jej nie było, to nawet nie brałam pod uwagę tego, że może przyjechać teraz. A tymczasem taka niespodzianka! Persia, mimo już całkiem sporej liczby występów u boku ojca, chyba cały czas się stresuje, więc na scenie wygląda na bardzo poważną i skupioną, ale to tylko dodaje jej uroku. Przypomina w tym młodego Gary’ego, którego ówczesny ruch sceniczny też był mocno ograniczony. Jednocześnie wydaje się być jednak coraz bardziej świadoma siebie na scenie. Ten moment gdy zaraz po pierwszym refrenie na chwilę oddaliła od siebie mikrofon i tak dojrzale popatrzyła na publiczność – aż trudno uwierzyć, że ma zaledwie 13 lat. Może tylko, a może już 13. Gdy pod koniec utworu dumny tata znienacka ją objął, sprawiała wrażenie jakby takie zachowania już ją trochę krępowały. Wokalnie natomiast brzmi doskonale. Choć cały czas na koncertach Numana zastanawiam się czy to faktycznie wszystko jest śpiewane na żywo…
Od „My name is Ruin” wreszcie poczułam ten koncert, a uśmiech nie schodził mi już z twarzy. Potężne „Here in the black” i „Cars” ze światłami w pięknych, noworomantycznych barwach, stare „Me! I disconnect from you” i chóralnie odśpiewane „Are ‚Friends’ electric”, moje ukochane taneczne „Love hurt bleed” i „The Fall”, przejmujące „A Prayer for the Unborn” i wreszcie nowy, grany na sam koniec „It will end here” – wszystkie sprawiły mi ogromną radość. I choć sklepik był skromny, choć tym razem nawet nie próbowałam łapać Gary’ego (jeśli można kupić płytę z autografem, to chyba nie ma co spodziewać się, że artysta wyjdzie do publiczności), choć nie było aftera, a koncert jednak dość mocno przypominał ten sprzed roku, to obecność Persii sprawiła, że był to jednak niezwykły wieczór. Persia, you made my day!