Maria Peszek – 26.04.2016

Przez te 7 lat, jakie minęły od mojego pierwszego (i do tej pory jedynego) koncertu Marii Peszek, dużo się zmieniło. Widziałam ją wtedy po nagraniu drugiej płyty, kiedy to śpiewała o seksie, rosole i muchomorach. Teraz zobaczyłam ją ponownie po nagraniu kolejnych dwóch, ale jakże innych od poprzedniczek. Maria tańcząca w samych majtkach z pióropuszem na głowie, przebierająca się w czerwoną, błyszczącą kieckę i traktująca koncert raczej jako aktorski performance, ustąpiła miejsca Marii piosenkarce, wojowniczce, której bronią są słowa. Przy okazji wydania „Jezus Maria Peszek” pisałam, że to według mnie jej pierwsza tak naprawdę piosenkowa płyta, a tegoroczny „Karabin” jest kontynuacją tego zamysłu. Nie ma więc już mini przedstawienia ze strojami, rekwizytami i pozami, a jest dobry, solidnie zagrany koncert. Koncert – trzeba to sobie powiedzieć jasno – świetny. Ognisty, żywiołowy, właśnie taki, jaki sobie wyobrażałam. Perkusja na żywo brzmi mocno i dynamicznie- o wiele lepiej niż na „Karabinie”, gdzie została chyba sprasowana jakimś kompresorem. Do tego aż trzy żywe gitary, klawisze i trochę komputerów. Całkiem pokaźny zestaw. Czasy „Miastomanii” i „Marii awarii” to już przeszłość i dało się to nie tylko zobaczyć, ale i usłyszeć. Na koncercie nie zagrano ani jednej piosenki z tych dwóch płyt, skupiając się na repertuarze z „Jezus Maria Peszek” i „Karabinu”. Zabrakło więc niestety „Mojego miasta”, ale i tak było co pośpiewać. Na żywo niemal każdy utwór przeobrażał się w swoisty hymn, wyśpiewany chóralnie przez publiczność. A o tym, do jak różnych ludzi trafia ta muzyka niech świadczy fakt, że na widowni była i gimnazjalna młodzież, i pan, który mógłby być moim dziadkiem (i to przy barierkach).
„Jesteśmy tu jak babcie”- usłyszałam w pewnym momencie. „No i co z tego? „- padła odpowiedź.
No właśnie, co z tego ile kto ma lat, skoro każdy bawi się dobrze i niejeden mógłby się podpisać pod tekstami Marii Peszek.