Albumy 2014

1. Royksopp – „The inevitable end”
Okazuje się, że w ciągu dwóch miesięcy można polubić płytę tak bardzo, że staje się ona albumem roku.
No wreszcie! – taka mniej wiecej była moja reakcja, gdy po raz pierwszy w moich słuchawkach zabrzmiało „The Inevitable end”. Wreszcie płyta, którą łykam od początku do końca, płyta, która zawiera i fantastyczne utwory, i wspaniałą elektronikę i ma jeszcze klimat. Słuchając „Here she comes again” nie mogłam usiedzieć na miejscu. Podobnie było ze „Skulls” i „Monument”. A przecież nie są to utwory stricte taneczne. Ale ten pulsujący rytm, ta elektronika… Tak to się właśnie powinno robić. W ciągu 14 lat, które minęły od wydania „Melody A.M.”, brzmienie Royksopp rozwinęło się, dojrzało, stało się mocniejsze, soczyste i smakowite. A przy tym cały czas słychać, że to ten sam zespół, który przed laty królował w MTV z „Remind me”.
Zdaje się, że jeszcze przed ukazaniem się krążka Robyn, obecna na nim w dwóch (a w wersji rozszerzonej w trzech) utworach określiła go mianem smutnego, ale ciepłego. Zgadzam się z tym określeniem, zwłaszcza w kwestii smutku – to właśnie przede wszystkim rzuciło mi się w oczy (w uszy ;-)) przy pierwszym kontakcie.
To nie jest wesoła płyta, choć nie jest też dołująca. Jest raczej niepokojąca. Nie tyle bardzo smutna, co melancholijna. Cóż, Torbjorn Brundtland i Svein Berge ogłosili, że to już koniec i po prostu trzeba się z tym pogodzić. Ale ten koniec to prawdziwe zwieńczenie (dotychczasowej) kariery, a przy tym przecież także początek czegoś nowego, prawda?
Lubię za:
– „Monument”
– „Here she comes again”
– „I had this thing”
– „Skulls”
– „Running to the sea”